In Afghanistan werkte Donya als vertaler voor het Amerikaanse leger, in Californië schrijft ze teksten voor gelukskoekjes. De Afghaanse vrouw voelt zich schuldig dat het haar is gelukt om naar de VS te vluchten terwijl haar familie nog in Afghanistan woont, dat inmiddels opnieuw door de Taliban is bezet. Ze slaapt daarom weinig en heeft moeite om verbindingen te maken met de mensen om haar heen.
Fremont is gefilmd in helder monochroom zwart-wit, met uiterst statische shots. De acteurs worden bijna nooit samen afgebeeld en staan vaak lijnrecht tegenover elkaar, met een flinke afstand ertussen. Deze stilistische keuzes geven de film een afstandelijk gevoel. De personages voelen nooit dichtbij, maar staan altijd op een afstandje.
Fremont is een in melancholie gedompeld gelukskoekje.